Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka o zakapiorach, o ludziach, którzy stali się legendą Bieszczad. Kim jest bieszczadzki zakapior? Andrzej Potocki w swojej książce, która była wielokrotnie wydawana i uzupełniana, mówi, że na miano bieszczadzkiego zakapiora trzeba sobie zasłużyć. Nie każdy, kto rzucił wszystko i wyjechał w Bieszczady, został zakapiorem. "Tutejsze zakapiorstwo to znak towarowy chroniony patentem i produkt najwyższej jakości " - twierdzi autor. Kim więc jest zakapior? Czy tylko brodatym zbirem niestroniącym od alkoholu? Mieszka w szałasie lub drewnianej chatce, ma psa, konia i rzeźbi świątki? Potocki w swojej niezwykle ciekawej książce przedstawia sylwetki niebanalnych ludzi zwiazanych z Bieszczadami. Ludzie ci są twardzielami, mają osobowość, talent. Można ich też nazwać lumpami i niebieskimi ptakami. Przyjeżdżając w opuszczone Bieszczady, zostawili za sobą dawne życie, pracę, żonę, czasem też i dzieci. Są życiowymi rozbitkami, ale też romantykami XX wieku. Gdy Bieszczady w 1947 roku opustoszały po wysiedleniach, władza ludowa nie bardzo wiedziała, co zrobić z tą częścią kraju. Zaczęto od budowy dróg i rozwoju gospodarki leśnej. Do ciężkiej fizycznej pracy drwala ściągało wielu mężczyzn z całego kraju. Płacono dobrze. Ale w tym opuszczonym przez Boga i ludzi zakątku nie było na co wydawać zarobionych pieniędzy. Kupowano więc alkohol. Wspólną cechą wszystkich zakapiorów jest pijaństwo. Łączyły ich też miłość do wolności i swobody. Tu, wśrod zalesionych gór można było ukryć się przed ludźmi, przed wspomnieniami i przed władzą ludową. Potocki przedstawił życiorysy swoich bohaterów, opisał ich bieszczadzkie losy, opowiedział anegdoty. Wśród bohaterów książki znaleźli się m.in. Lutek Pińczuk z Chatki Puchatka na Połoninie Wetlińskiej, Julek Król Włóczęgów i Krzysztof Bross znad Soliny, Kaziu Klich ekscentryczny nauczyciel i Władek Nadopta, dla którego Wojtek Belon z Wolnej Grupy Bukowina napisał piosenkę "Majster Bieda". Potocki nie idealizuje swoich bohaterów. Przedstawia ich jako normalnych ludzi, z ich zaletami i wadami, talentami i życiowymi dramatami. Przyjechali w Bieszczady, by zacząć swoje życie od nowa. Czasem to była ucieczka, czasem bezradność wobec rzeczywistości. Niektórzy mieli za sobą studia, tytuł magistra czy inżyniera. Wielu ciężko pracowało na życie. Część z nich jako ludowi artyści na bazarkach, czy w swoich galeriach sprzedawała wyrzeźbione przez siebie bieszczadzkie diabły, anioły lub Madonny. Ludzie opisani w tej książce to historia Bieszczad. Mają tu swoje miejsce. Czasem też pomniki. O wielu z nich można poczytać w internecie, także na Wikipedii. W kilku znanych bieszczadzkich restauracjach portrety zakapiorów wiszą lub są wymalowane na ścianach. Książka "Majster Bieda" przemówi do tych, którzy czują bieszczadzkie klimaty. Nie do eleganckich turystów ceniących wydogę, tylko do łazęgów, włóczykijów, do romantyków, takich jak bohaterowie książki. Autor pisze świetnym gawędziarskim stylem. Nie raz się zwruszyłam, nie raz uśmiałam. Zachęcam do spotkania z zakapiorami. Nie trzeba ich się bać. W każdym człowieku kryje się piękno. To ciekawa książka, bo w końcu cóż może być ciekawszego na ziemi już drugi człowiek, choćby zakapior.

Nie wiem, jak rozpocząć tę krótką notatkę i jak opisać uczucia, które wzbudza we mnie ta książka. Cenię ją, nawet bardzo wysoko, szczególnie za piękny opis zmagań kobiety, która żyje w brutalnym świecie pełnym przemocy. Opis jej trosk, lęków, ciągłej walki, smutków, jej pięknego, szlachetnego serca, które przygarnia skrzywdzoną przez mężczyzn dziewczynkę (można powiedzieć, że niepełnosprawną, odrzuconą przez społeczeństwo i rodziców). Dostrzega w tej biednej istocie cząstkę siebie i za wszelką ceną próbuje ją obronić. Tenar przypomina mi moją Żonę. Czy to brzmi jak powieść fantastyczna? No właśnie nie. Dodać jeszcze opis zmagań mężczyzny, który utracił swą moc, swoje zdolności i nie może tego zaakceptować. Miota się w szaleństwie i ucieka. To raczej książka o starości, o walce z jej demonami. Podróże po Ziemiomorzu z Ursulą Le Guin są dla mnie odskocznią. Mimo, że nie należą do łatwych, są wypełnione filozofią taoistyczną, która jest wciąż mi słabo znana, to dają mi te unikalne chwilę zachwytu nad światem, nad tym jaki on jest, w jego całej okazałości. Chwile, które japończycy nazywają “korembi”, kiedy widzą piękne światło słoneczne migające przez liście. Jest w tej prozie coś magicznego, chociaż magii nie ma w niej zbyt wiele. Tenar, Ged, Tehanu, widzę Was schodzących po tym zboczu, rozmawiających o Ogionie. Przyjdzcie do mnie, porozmawiajcie ze mną.

Jak mam być szczera to próbuję sobie przypomnieć czemu zdecydowałam się kupić tę książkę i nic nie przychodzi mi do głowy. Może kupiłam ją dlatego, że patronat ma tutaj kilka osób, które obserwuję na co dzień? A może dlatego, że to wydawnictwo niezwykłe? Jeszcze bardzo możliwe jest to, iż zobaczyłam ciekawy fragment na tik toku. Nie wiem, dlaczego końcowo zdecydowałam się na jej zakup, ale nie żałuję tego, że to zrobiłam. Jest to książka, która jest lekkim romansem, dlatego polecam wam ją, jeśli chcecie przeczytać coś luźnego czy nawet jak macie zastój czytelniczy. Mi osobiście czytało się ją szybko i przyjemnie. Posiada ona wiele ciekawych fragmentów, które wzbudzą w was wiele emocji jak i odczuć względem tej książki. Niektóre dialogi sprawiły, że mi samej pojawiły się wypieki na twarzy. Uważam, że relacje bohaterów sprawiły, że książkę rzeczywiście czytało się tak przyjemnie. To jak Nick czasami zachowywał się czy nawet to co mówił do Ivy sprawiło, że niektóre momenty chwytały mnie za serce i musiałam chwilę ochłonąć przed ponownym czytaniem dalej. Mimo wszystko uważam, że jest to dobra książka, tak jak wspominałam, na jeden wieczór czy po prostu, jeśli chcecie przeczytać coś luźniejszego, ale nic, poza tym.

Już na początku chciałabym zaznaczyć, iż ta książka to biografia, która polega na tym, że są tu opisane zdarzenia z życia osoby prawdziwej, żyjącej, dlatego w tej recenzji nie będzie oceny, którą końcowo daje przy opinii każdej książki. Nie będzie oceny, ponieważ nie czuję się uprawniona do tego, aby ocenić czyjeś życie. Po prostu nie chcę tego robić. Jest to książka, która opisuje życie aktorki, która zbudowała dzieciństwo nie tylko mi, ale też mojemu rodzeństwu, dlatego cały czas odkładałam tę książkę w czasie, ponieważ wiem, że po zapoznaniu się z nią nie będę w stanie patrzeć tak samo na popularne seriale, w których grała, czyli “iCarli” czy “Sam i Cat”. Bardzo bolesne dla mnie było czytanie o tym, co musiała przeżywać dziewczyna, której problemy zaczęły się w monecie, w którym powinna się tak naprawdę najbardziej cieszyć z życia. Czasami miałam ochotę wejść do tej książki i po prostu przytulić tą małą dziewczynkę, powiedzieć jej, że wszystko będzie okej, że ma obok siebie kogoś, kto zawsze, nie ważne co by się działo, będzie ją wpierać w tylu procentach, ile tylko będzie w stanie. Mimo, że było to dla mnie zderzenie się z bolesną rzeczywistością, na pewno zostanie we mnie dłużej niż bym tego chciała.

Do książki podchodziłam ze sporym dystansem ze względu na mocno różnorodne opinie i po przeczytaniu prologu byłam bardzo pozytywnie zaskoczona. Niestety na tym pozytywne niespodzianki się skończyły. Postacie zachowują się mocno nielogicznie i dziecinnie, akcja pędzi, styl jest bardzo chaotyczny i mało angażujący, niestety. Dużo opinii zachwalało pomysł na fabułę i zakończenie książki. Ja nie widzę tutaj pomysłu na fabułę, to jest zlepek przypadkowych zdarzeń, byleby coś się działo, a zakończenie i ta "wielka tajemnica" dla mnie osobiście jest po prostu niesmaczna. Jeszcze do 100 strony miałam nadzieję, ale po skończeniu książki... z wielką przykrością nie polecam. Mimo wszystko gratuluję autorowi debiutu, mam nadzieję że w przyszłości jeszcze będę miała okazję sięgnąć po jego książkę i pozytywnie się zaskoczyć, bo ten prolog, który jest naprawdę dobry, daje mi nadzieję.